Przyszłość należy do tych, którzy znają swoje miejsce…

Witajcie moi drodzy, już dawno tu mnie nie było, prawda? Co jednak absolutnie nie oznacza, że nie mam o czym pisać…, ale może TERAZ [06.03.19] skupię się przede wszystkim na tym, jak dziś się czułam… Pomyślałam, że muszę pomóc temu w końcu z siebie „wyjść”. Otóż dziś ponownie wstałam jakaś zmęczona. I dopiero jedząc obiad „rozkminiłam”, co może być tego powodem… A czuję się tak właśnie od wtorku. Zaczęło się to tym, gdy w poniedziałek ujrzałam na fejsie fotkę z imprezy urodzinowej [40-tka męża mojej przyjaciółki], mnie tam nie było. Nie ukrywam zamurowało mnie…, ale zaraz pomyślałam, że nawet składając mu życzenia 01.03., nie pomyślałam przecież o tym, że to właśnie 40-tkę kończy…

W każdym razie z poniedziałku na wtorek bardzo źle spałam. Obudziłam się o 4 nad ranem do ubikacji i zanotowałam sobie jeszcze ten sen: śniło mi się, że rozmawiałam z Zalwką i powiedziałam jej, jak zrobiło mi się przykro, że o mnie zapomnieli…, widziałam, że była tam nawet Zalwki siostra z Danielem, Ruda także ze swoim mężem i jeszcze kilka innych osób, których nie znałam… W każdym razie, gdy mówiłam to Zalwce, ona do mnie, że nawet Gutek [mój były mąż] bardzo ich zaskoczył, że on także znalazł jakąś wymówkę… [Boooszeee, dopiero teraz to do mnie dochodzi, że w takim razie jego musieli także prosić…], a mnie cholera nie…

I oczywiście, że zrobiło mi się przykro z tego powodu…, poczułam się jakaś taka „wykluczona” i „niepasująca” do grona ich znajomych…Bo przecież nigdzie nie jestem zatrudniona, a wśród nich każdy „gdzieś” [najczęściej jednak na jakichś ważnych stanowiskach] pracuje, ma samochód, dzieci itp.itd.

A ja co? Bezrobotna, mam tylko jedynie mieszkanie [dla mnie AŻ, ale to wciąż TYLKO dla mnie], i to bez żadnych udogodnień [i co gorsza = nawet nie przywiązuję do tego takiej wagi!], bo nadal uważam, że musząc wybierać między „być” a „mieć” wybrałabym zdecydowanie to pierwsze!

Najbardziej prawdopodobne jest to, że mnie nie zaprosili, bo się mnie wstydzili po prostu…, z całą pewnością doszli do wniosku, że osoba, która nigdzie nie jest zatrudniona jest kompletnie nieciekawa. Poza tym, cóż tu jeszcze dodać: bez męża i dzieci, z taką przeszłością…i niepełnosprawnym bratem. Ale chyba przede wszystkim osoba z takimi „niedociągnięciami”, nie potrafiąca opowiadać [bo o czym niby by mogła?] i jakoś „brylować” w towarzystwie też nie umiem, ale chyba przede wszystkim dlatego, że mi jakoś na tym nie zależy…

Czyli uznali mnie za taką bardzo „nieatrakcyjną towarzysko”. I wiecie, nawet po dłuższym zastanowieniu się, pomyślałam sobie, że może i dobrze wyszło…, a że nie jestem osobą, która jakoś chce dochodzić, dlaczego w ogóle tak się stało, myślę sobie raczej ok. Jest jak jest, może mieli ku temu swoje powody, a może ja rzeczywiście wcale nie czułabym się tam najlepiej. Wierzę w to, że tak, jak wyszło, jest najlepiej. Co nie zmienia jednak faktu, że poczułam się tak bardzo odtrącona. I to jest przecież całkiem normalne Zalwko!

Bo to przecież oznacza, że BYŁAŚ DLA MNIE WAŻNĄ I JEDYNĄ BLISKĄ MI OSOBĄ! I choć bardzo dobrze o tym wiem, że przez to wszystko, co się wydarzyło, znacznie się od siebie oddaliłyśmy, jednak Ty sama mi wielokrotnie mówiłaś, że GDYBY BYŁO CI OBOJĘTNE TO, JAK SIĘ CZUJĘ I „SPŁYWAŁBY” PO TOBIE KAŻDY MÓJ ŻAL, SMUTEK I PRZYKRA SYTUACJA, OZNACZAŁOBY TO PRZECIEŻ, ŻE NIE JESTEM JUŻ TWOJĄ PRZYJACIÓŁKĄ. ŻE STAŁAM SIĘ TOBIE JUŻ OBOJĘTNA…Nie ukrywam, że tak się właśnie wtedy [po ujrzeniu tego zdjęcia] poczułam…

• 

• 

• 

Tak i to właściwie mi wszystko tłumaczy. Do tej pory cały czas myślałam, że potrzebowałabym kogoś, kto by mnie po prostu przytulił, bo może w końcu mogłabym to z siebie wyrzucić i zacząć choćby płakać… [a prócz tego zdarzenia, miałam jeszcze kilka innych powodów do płaczu] A uwierzcie mi noszę na sobie taki właśnie „garb z płaczu” zwłaszcza od tego wtorku.

Ale dziś choć udało mi się w końcu znaleźć tego powód/przyczynę. Że to wcale nie jest takie znowu irracjonalne i bezpodstawne. Tu znów się kłania „przyczyna i skutek”. Bo na początku wcale nie chciałam przyznać się do tego, że to było dla mnie AŻ TAKIE PRZYKRE. Raczej myślałam, że ok, tak po prostu wyszło i nie będę wnikała dlaczego, po prostu najwidoczniej tak miało być… Ale dziś właśnie udało mi się w końcu do tego dojść, chyba po tym, jak byłam się w końcu przewietrzyć. Od razu, jakby mózg zaczął mi lepiej „pracować”, bo dotlenił się świeżym powietrzem 😋. Ok, to chyba ten wpis na tym zakończę.

Choć może tylko dodam, że tytuł tego wpisu pochodzi z filmu „Niezgodna” [https://www.cda.pl/video/1802495ad], który zauważyłam, że gdy jest mi źle i czuję się zmęczona, to sobie włączam i oglądam [jak choćby teraz😉]. Ale dziś już przynajmniej mogę powiedzieć, że udało mi się znaleźć przyczynę tego mojego stanu. Bo do tej pory najwidoczniej tak bardzo próbowałam to wyprzeć i wciąż nie chciałam przyznać, że…, no właśnie, że co, Zalwuś? Że jesteś dla mnie ważna, że zawsze przecież taka byłaś, stałaś po mojej stronie…